Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2019

10 φράσεις που πρέπει να λέμε στα παιδιά καθημερινά!

Χαρούμενα παιδιά...

Λέξεις και φράσεις που αξίζει να χρησιμοποιούμε καθημερινά και συστηματικά, ανάλογα με την περίσταση, για να ενισχύσουμε την αυτοπεποίθηση και τον αυτοσεβασμό των παιδιών, καθώς και το πολύτιμο συναίσθημα σύνδεσης και μοιράσματος μέσα στην οικογένεια:

 

1. Σ΄ ευχαριστώ!

Μοιάζει αυτονόητο, αλλά πόσο συχνά ευχαριστούμε τα παιδιά μας, αναγνωρίζοντας την προσπάθειά τους να μας βοηθήσουν; "Σ΄ευχαριστώ που έστρωσες το τραπέζι. Εφτιαξα τη σαλάτα όσο με βοηθούσες". "Σ΄ευχαριστώ που βρήκες τη χαμένη θήκη του cd μου" κοκ.

2. Πες μου κι άλλα

Η φράση – κλειδί για άμεση σύνδεση, χωρίς κριτική και υποδείξεις (τουλάχιστον άμεσα). Δίνει το πράσινο φως για να λυθεί η γλώσσα και ν΄ανοίξει η καρδούλα του παιδιού, που μπορεί να αρχίσει να λέει οτιδήποτε το απασχολεί: από την προπαίδεια που μόλις έμαθε μέχρι το πόσο εντυπωσιακό ήταν το πολύχρωμο κασκόλ της δασκάλας του. Στην πραγματικότητα δεν έχει τόσο σημασία τι θα πει, όσο το να νιώθει άνετα να μιλάει με φυσικό τρόπο για την καθημερινότητα και η οικειότητα που αναπτύσσεται μέσα από μια επικοινωνία που ρέει.

3. Μπορείς!

Η λέξη – σφραγίδα που αντανακλά την εμπιστοσύνη μας στο δυναμικό του. Η παρότρυνση του γονιού είναι αυτή που κάνει τη διαφορά όταν το παιδί χρειάζεται ενθάρρυνση για να συνεχίσει την προσπάθεια, για να δοκιμάσει κάτι καινούργιο, για να κάνει το πρώτο βήμα, για να επιμείνει απέναντι στη δυσκολία.

4. Πώς μπορώ να βοηθήσω;

Η προθυμία μας να βοηθήσουμε (προσοχή, λέμε απλώς να βοηθήσουμε όχι να κάνουμε τη δουλειά για λογαριασμό του) προσφέρει το πολύτιμο συναίσθημα της υποστήριξης στο παιδί. Το εξοικειώνει επίσης με μια πιο γενναιόδωρη και ακομπλεξάριστη συμπεριφορά που μπορεί να υιοθετήσει το ίδιο απέναντι στους συνομηλίκους του.

5. Ας βάλουμε όλοι ένα χεράκι για να συμμαζέψουμε το σπίτι, καθαρίσουμε το δωμάτιο, φυτέψουμε τον κήπο, κοκ

Υπάρχει πιο όμορφος τρόπος για να μάθουν τα παιδιά την αξία της συνεργασίας και της συλλογικότητας, ώστε να γίνονται όλα πιο αποτελεσματικά, πιο εύκολα και πιο γρήγορα;

6. Τι θα ΄λεγες για μια αγκαλιά;

Ο πιο γλυκός , άμεσος, υπέροχος τρόπος για να δείξουμε τρυφερότητα, υποστήριξη, αγάπη... Ισως όσο τα παιδιά μεγαλώνουν να αλλάζει και ο τρόπος που θέλουν να τους εκδηλώνουμε την τρυφερότητά μας: μπορεί να θέλουν αγκαλιά "διαρκείας" ή ένα χτυπηματάκι στην πλάτη ή ένα φιλάκι στο μάγουλο ή μια γρήγορη αγκαλιά...

7. Παρακαλώ

Διαχρονική και κλασική λέξη όταν ζητάμε οτιδήποτε από το παιδί. Στο κάτω κάτω δείχνει στοιχειώδη ευγένεια, το χρησιμοποιούμε με τους ξένους, γιατί όχι και με το παιδί μας;

8. Μπράβο, τα κατάφερες!

Η λεκτική επιβράβευση από έναν περήφανο γονιό δίνει φτερά στο παιδί για να επιστρατεύσει τις δυνάμεις του και να ανοιχτεί σε νέα επιτεύγματα. Προσοχή: Να λέμε το μπράβο όταν το νιώθουμε πραγματικά και για μια συγκεκριμένη προσπάθεια ή συμπεριφορά. Αν το λέμε με ευκολία για καθετί χάνει την αξία του!

9. Είναι ώρα για... ύπνο, μελέτη, ξεκούραση, να κλείσει η τηλεόραση κοκ

Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει ένα σταθερό πλαίσιο μέσα στο οποίο τα παιδιά λειτουργούν και είναι δουλειά του γονιού να το παρέχει και να το τηρεί, ειδικά όταν τα παιδιά είναι ακόμα μικρά.

10. Σ΄ αγαπώ!

Δεν αρκεί να το νιώθουμε, χρειάζεται να το λέμε και να το ξαναλέμε! Οσο πιο συχνά λέμε "σ΄αγαπώ" τόσο πιο συχνά το ακούμε και η ζωή γίνεται όλο και πιο όμορφη! Οσο για τα παιδιά, τα θεμέλια της αυτοεκτίμησής τους είναι τα "σ΄ αγαπώ", σε λέξεις και πράξεις, που εισέπραξαν από τους γονείς τους!

ΠΗΓΗ: http: newagemama.com
 

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2019

Αν δεν είχε Διάσπαση Προσοχής θα δημιουργούσε τη Μόνα Λίζα;;;

Αποτέλεσμα εικόνας για μονα λιζα


Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι δημιούργησε ορισμένα από τα πιο εμβληματικά έργα τέχνης του κόσμου, αλλά, σύμφωνα με διάφορες ιστορικές πληροφορίες, συχνά δυσκολευόταν να τα ολοκληρώσει. Ακόμη και τη διάσημη Μόνα Λίζα ποτέ δεν την τελείωσε. Τώρα, 500 χρόνια μετά τον θάνατό του, ένας σύγχρονος επιστήμονας προκρίνει ως πειστικότερη εξήγηση γι’ αυτή τη δυσκολία ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης έπασχε από Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ).
Ο καθηγητής ιταλικής καταγωγής Μάρκο Κατάνι, του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής, Ψυχολογίας και Νευροεπιστήμης του Βασιλικού Κολεγίου (King's) του Λονδίνου, ο οποίος προχώρησε σε σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Brain», παραθέτει μια σειρά από στοιχεία προκειμένου να στηρίξει τη θεωρία του. Υποστηρίζει ότι η ΔΕΠΥ μπορεί να εξηγήσει όχι μόνο την αναβλητικότητα και τη διάσπαση προσοχής του Ντα Βίντσι, αλλά επίσης την εντυπωσιακή δημιουργικότητα και την επιτυχή ενασχόληση του homo universalis της Αναγέννησης με τόσα διαφορετικά αντικείμενα της τέχνης και της επιστήμης.
«Αν και είναι αδύνατο να γίνει μεταθανάτια διάγνωση για κάποιον που έζησε πριν 500 χρόνια, είμαι πεπεισμένος ότι η ΔΕΠΥ είναι η πιο πειστική και επιστημονικά εύλογη υπόθεση που εξηγεί τη δυσκολία του Λεονάρντο να τελειώσει έργα του. Τα ιστορικά αρχεία δείχνουν ότι δαπανούσε υπερβολικά πολύ χρόνο για να σχεδιάζει, αλλά του έλειπε η επιμονή. Η ΔΕΠΥ θα μπορούσε να εξηγήσει διάφορες πλευρές του ταμπεραμέντου και της παράξενης και ευμετάβλητης μεγαλοφυΐας του», υποστηρίζει ο Κατάνι.
Όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, οι ιστορικές αναφορές για τη ζωή του Ντα Βίντσι αποκαλύπτουν ότι από παιδί δυσκολευόταν να τελειώσει αυτό με το οποίο καταπιανόταν. Ήταν αεικίνητος και συνεχώς μεταπηδούσε από το ένα στο άλλο. Όπως συμβαίνει συνήθως με όσους έχουν ΔΕΠΥ, κοιμόταν πολύ λίγο και εργαζόταν συνεχώς, μέρα νύχτα, παίρνοντας κατά διαστήματα σύντομους υπνάκους. Ήταν αριστερόχειρας και πιθανώς δυσλεκτικός, επίσης συχνά γνωρίσματα των ατόμων με ΔΕΠΥ, ενώ άλλο διακριτικό γνώρισμά του ήταν η ακόρεστη περιέργεια, που αποτελούσε τόσο ευλογία (τροφοδοτούσε τη δημιουργικότητα και πρωτοτυπία του) όσο και κατάρα (τον αποσπούσε συνεχώς με νέα ερεθίσματα).
Η ΔΕΠΥ είναι διαταραχή της συμπεριφοράς που, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζεται από συνεχή αναβλητικότητα και κωλυσιεργία, αδυναμία ολοκλήρωσης των εργασιών που αναλαμβάνει κανείς, διαρκή περιπλάνηση του νου και αδιάκοπη αίσθηση σωματικής και ψυχικής ανησυχίας. Αν και συνήθως διαγιγνώσκεται κατά την παιδική ηλικία, ενδέχεται να παρουσιαστεί για πρώτη φορά και σε ενήλικες, ακόμη και σε ανθρώπους με επιτυχημένες καριέρες. Ο Κατάνι επισημαίνει ότι, όπως δείχνει και η περίπτωση του Ντα Βίντσι, οι άνθρωποι με ΔΕΠΥ κάθε παρά χαμηλής νοημοσύνης είναι.

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι δημιούργησε ορισμένα από τα πιο εμβληματικά έργα τέχνης του κόσμου, αλλά, σύμφωνα με διάφορες ιστορικές πληροφορίες, συχνά δυσκολευόταν να τα ολοκληρώσει. Ακόμη και τη διάσημη Μόνα Λίζα ποτέ δεν την τελείωσε. Τώρα, 500 χρόνια μετά τον θάνατό του, ένας σύγχρονος επιστήμονας προκρίνει ως πειστικότερη εξήγηση γι’ αυτή τη δυσκολία ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης έπασχε από Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ).
Ο καθηγητής ιταλικής καταγωγής Μάρκο Κατάνι, του Ινστιτούτου Ψυχιατρικής, Ψυχολογίας και Νευροεπιστήμης του Βασιλικού Κολεγίου (King's) του Λονδίνου, ο οποίος προχώρησε σε σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Brain», παραθέτει μια σειρά από στοιχεία προκειμένου να στηρίξει τη θεωρία του. Υποστηρίζει ότι η ΔΕΠΥ μπορεί να εξηγήσει όχι μόνο την αναβλητικότητα και τη διάσπαση προσοχής του Ντα Βίντσι, αλλά επίσης την εντυπωσιακή δημιουργικότητα και την επιτυχή ενασχόληση του homo universalis της Αναγέννησης με τόσα διαφορετικά αντικείμενα της τέχνης και της επιστήμης.
«Αν και είναι αδύνατο να γίνει μεταθανάτια διάγνωση για κάποιον που έζησε πριν 500 χρόνια, είμαι πεπεισμένος ότι η ΔΕΠΥ είναι η πιο πειστική και επιστημονικά εύλογη υπόθεση που εξηγεί τη δυσκολία του Λεονάρντο να τελειώσει έργα του. Τα ιστορικά αρχεία δείχνουν ότι δαπανούσε υπερβολικά πολύ χρόνο για να σχεδιάζει, αλλά του έλειπε η επιμονή. Η ΔΕΠΥ θα μπορούσε να εξηγήσει διάφορες πλευρές του ταμπεραμέντου και της παράξενης και ευμετάβλητης μεγαλοφυΐας του», υποστηρίζει ο Κατάνι.
Όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, οι ιστορικές αναφορές για τη ζωή του Ντα Βίντσι αποκαλύπτουν ότι από παιδί δυσκολευόταν να τελειώσει αυτό με το οποίο καταπιανόταν. Ήταν αεικίνητος και συνεχώς μεταπηδούσε από το ένα στο άλλο. Όπως συμβαίνει συνήθως με όσους έχουν ΔΕΠΥ, κοιμόταν πολύ λίγο και εργαζόταν συνεχώς, μέρα νύχτα, παίρνοντας κατά διαστήματα σύντομους υπνάκους. Ήταν αριστερόχειρας και πιθανώς δυσλεκτικός, επίσης συχνά γνωρίσματα των ατόμων με ΔΕΠΥ, ενώ άλλο διακριτικό γνώρισμά του ήταν η ακόρεστη περιέργεια, που αποτελούσε τόσο ευλογία (τροφοδοτούσε τη δημιουργικότητα και πρωτοτυπία του) όσο και κατάρα (τον αποσπούσε συνεχώς με νέα ερεθίσματα).
Η ΔΕΠΥ είναι διαταραχή της συμπεριφοράς που, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζεται από συνεχή αναβλητικότητα και κωλυσιεργία, αδυναμία ολοκλήρωσης των εργασιών που αναλαμβάνει κανείς, διαρκή περιπλάνηση του νου και αδιάκοπη αίσθηση σωματικής και ψυχικής ανησυχίας. Αν και συνήθως διαγιγνώσκεται κατά την παιδική ηλικία, ενδέχεται να παρουσιαστεί για πρώτη φορά και σε ενήλικες, ακόμη και σε ανθρώπους με επιτυχημένες καριέρες. Ο Κατάνι επισημαίνει ότι, όπως δείχνει και η περίπτωση του Ντα Βίντσι, οι άνθρωποι με ΔΕΠΥ κάθε παρά χαμηλής νοημοσύνης είναι.


Πηγή: stentoras.gr